2. Show musi trwać.

Nastał piątek, 17.10 kolejny dzień przygotowawczy do sezonu. Zgodnie z zaproszeniem Alexa, Ana ruszyła na trening z panami. Była godzina 14:30 gdy zgromadzili się pod skocznią prawie całą ekipą. Prawie... Bo wciąż nie było Gregora, który miał odbyć z nimi swój pierwszy trening.

- Cześć! – przywitali się wszyscy radosnymi uśmiechami.

- O, a gdzie Gregor? – spytał zaciekawiony Morgenstern.

- Pewnie się spóźni, to normalne wśród nastolatków. – odparł Loitzl wzruszając ramionami. Ana od razu spiorunowała go wzrokiem. Sama należała do osób zawsze punktualnych, a wśród nich była najmłodsza.

- No dobra, nie dla każdego to norma, przepraszam. – rzekł ze skruchą doświadczony kadrowicz.

Chwila przyjemnej konwersacji została przerwana pojawieniem się trenera

- A co to za obijanie? Jeszcze nie na skoczni, no już raz, raz...

Po szybkiej odprawie w zwartym szeregu zaczęli zmierzać w kierunku Alpenareny. Z daleka jednak ujrzeli biegnącego Gregora. Trener nie lubił spóźnień, więc zainteresowanie wśród innych wzbudziła reakcja Pointnera. Ku ich zdziwieniu... Alex delikatnie zwrócił słownie uwagę chłopakowi, odsyłając go szybko na skocznie. Młodzieniec pośpiechem ruszył ku grupie. Po wymianie uprzejmości i przywitań Gregor spojrzał na Ane. Blondynka czując jego przeszywające spojrzenie zarumieniła się, jednocześnie obdarzając go uśmiechem.

- Czyżbyśmy znowu mieli gościa? – zapytał chłopaków szatyn.

- Przyzwyczaj się, bo już nie gość, a stały bywalec. Ana będzie szkolona pod okiem Alexa. Czyżbyś miał coś przeciwko? – spytał Thomas.

- Skoro trener tak chce... To ja jak najbardziej jestem za. – powiedział szczerze uśmiechając się do blondynki.

- Patrzcie panowie jaki szybki na tak, Gregor, a może ty już zakochany w naszej Ane? – zaśmiał się Kofi puszczając oczko do blondynki.

Chłopak delikatnie podrapał się po tyle głowy wyraźnie będąc zakłopotanym takim odbiorem odpowiedzi. Widząc to Wolfgang postanowił zmienić temat. W końcu każdy kiedyś zaczynał... Gregor wchodził do zgranej już ze sobą ekipy, więc z pewnością psychologicznie nie było mu łatwo.

- Jak nastawienie przed skokami? – spytał zatrzymując się obok nowego nabytku austriackiej kadry.

Wszyscy w pełnej gotowości byli nastawieni z entuzjazmem do dzisiejszych prób. Wyznaczyli między sobą kolejność,  po czym rozpoczęli trening. Po skokach Andreasa, Wolfganga, Martina i Thomasa na górze pozostała Ana i Gregor. Szatyn nie znając jeszcze możliwości dziewczyny zawadiacko się uśmiechnął.

- Powodzenia. – rzekł, na Ana odwzajemniła uśmiech, po czym zajęła miejsce na belce startowej.

Dość szybko się odepchnęła, solidnie jak zawsze wybiła i wylądowała eleganckim telemarkiem. Odległość, którą zaliczyła blondynka zrobiła piorunujące wrażenie na chłopaku. Po uprzednim przygotowaniu sprzętu pewnie ruszył by oddać swoją próbę. Była ona gorsza od skoku dziewczyny o metr. Zmarszczył czoło wspominając jej komentarz sprzed dwóch dni: Jeszcze ci pokażę gdzie twoje miejsce. Po głowie zaczęła chodzić mu pewna myśl. Podszedł pewnym krokiem do Ane, która akurat analizowała swoją próbę z bratem.

- Taka jesteś dobra? Biorę zakład, że w pojedynku jeden na jeden będę górą! – dumnie uniósł głowę wpatrując się pewnie w rodzeństwo.

Ana zadziornie się uśmiechnęła. Należała do osób honorowych, ale także ciężko pracujących na swój sukces zatem postanowiła prędko podjąć rękawice.

- Taki jesteś pewny sukcesu panie Schlierenzauer? O co się zakładamy? – uniosła wyżej głowę by pokazać swoją pewność blondynka.

-  Przegrany stawia czekoladę? – spytał niepewnie chłopak, na co dziewczyna głośno się zaśmiała na myśl o zakładzie.

- Bardzo chętnie się napiję. Przyjmuję wyzwanie! – chwyciła zdecydowanie jego dłoń. – Thomas przecinaj! – dziewczyna była wyraźnie zdeterminowana by wygrać dzisiejsze mini zawody.

Szatyn był zdumiony jej postawą gotowości, ale jednocześnie bardzo pewny swojej wygranej. Morgiemu nie trzeba było powtarzać. Szybko przeciął serdeczny uścisk młodych skoczków. Następnie przybił piątkę z siostrą na myśl o prawdopodobnej porażce chłopaka.

- Wpakowałeś się Gregor, jesteś zdecydowanie na straconej pozycji. – zatarł ręce Thom.

- Co, że niby ja przegram? To się jeszcze okaże Thomas. – odparł dumnie chłopak.

- Da ci siotra lekcje pokory, zobaczysz będą baty. – zaśmiał się Morgi w odzewie.

- Jeszcze nie znacie moich umiejętności. Dopiero się okaże kto tu jest mistrzem. – rzekł prowokacyjnie Gregor.

- Nie na tej skoczni, a portfelik masz? Bo trzeba honorowo się zachować i kupić siostrze czekoladę. – po raz kolejny zaśmiał się Thomas.

- O nic się nie martw. Mam, ale z kupnem poczekam, bo może to ja będę gościem Ane. – dumnie uniósł głowę Schlieri

- Ane, ja niestety zostać nie mogę, zatem baw się dobrze i skop mu tyłek. – przybił ponownie piątkę z siostrą. – Idę powiedzieć reszcie o zakładzie...

- Thomas, nie ma takiej potrzeby. – uśmiechnęła się Ana.

- Chyba ktoś się boi przegrać z kretesem. – zaśmiał się Gregor.

- Widzisz, ktoś musi potwierdzić twoje zwycięstwo Ana. – słowa Thomasa spotkały się z głośnym prychnięciem wyrażającymi dezaprobatę Gregora.

Blondyn zawołał Kofiego i Maschta by opowiedzieć im o zakładzie dwójki.

- Gregor, czy ty nie wiesz,  że zanim się założysz dwa razy trzeba przemyśleć sprawę? – spytał Martin.

- Ja nie wiem co wy tacy pewni jej umiejętności. Może to właśnie ja będę zwycięzcą. – chłopak mocniej napiął ciało.

Pewność zawodników wobec Ane, zaczęła go nieco męczyć, a nawet irytować. Z drugiej strony, ten jej zadziorny charakter... Ten upór i determinacja. Był bardzo ciekawy tej rywalizacji, ale jednocześnie chciał utrzeć jej nosa. Sam bowiem był bardzo ambitny.

- Jest jeden plus, jako przegrany stawisz czekoladę pięknej damie i miło spędzisz czas. – uśmiechnął się Kofi, a wraz z nim pozostali panowie.

- Jesteś trupem! – zaśmiała się Ana.

- To się okaże na skoczni Morgenstern. – rzucił pewnie Gregor.

- To niech wygra lepszy! – zarządził odmarsz Martin.

Młodzi adepci skoków dość szybko ruszyli na skocznię. Zarówno jedno jak i drugie było rządne wygranej. Wbrew zasadzie, że panie mają pierwszeństwo Ana zarządziła, że pierwszy ruszy Gregor. Nie chodziło o sam stres, że przegra, bardziej o przekonanie jak daleko będzie musiała skakać by wygrać.

- Powodzenia mój ty pyszałku. – rzekła z uśmiechem gdy zajął już miejsce na belce.

- Raczej się nie przyda. – odparł niewzruszony szatyn.

- Zatem do zobaczenia na dole z cieplutką czekoladą.

- Będę czekał, ale z zakupem się wstrzymam. – puścił jej oczko co wywołało silniejsze poruszenie serca.

Na twarzy mimowolnie zagościł rumieniec. Chłopak na ten widok delikatnie się uśmiechnął, po czym pewnie ruszył w dół. Niezła prędkość na progu i dość mocne wybicie. Dopiero teraz zauważyła, że jest naprawdę utalentowany, ale to też pozwoliło wzmóc motywację. Chłopak uzyskał 100 metrów, a skakali na skoczni o punkcie konstrukcyjnym 90 co było wynikiem dobrym. Siedząc na belce popatrzyła na miasto. Wyciszyła nieco głowę nastawiając się na lepszy skok od szatyna. Jej umysł wciąż powtarzał niczym mantrę jedno zdanie: Utrzyj mu nosa i nie daj się pokonać chłopakowi. Może i jest ambitny... Ale to ty musisz być zwycięzcą. Śmiało ruszyła z belki. Wiatr niósł ją niczym ptaka, gdyż warunki były zdecydowanie sprzyjające. Wylądowała pięknym telemarkiem. Stojąc obok Gregor, wyczekiwał na pomiar jej odległości. Gdy zobaczyła 100,5 metra odetchnęła z ulgą. Była lepsza!

- Moje gratulacje, chylę czoła przed twoim talentem. – powiedział Gregor nisko schylając głowę.

Dziewczyna ponownie spaliła małego buraka... Czuła się dość niekomfortowo w sytuacji sam na sam z młodym skoczkiem.

- Zgodnie z obietnicą za ten piękny skok, zabieram cię na czekoladę. – uśmiechnął się zachęcająco chłopak.

Dopiero teraz dostrzegła jak pięknie się uśmiecha... W jego obecności nie czuła się zbytnio swobodnie. Jej pewność zdawała się ulecieć wraz ze skokiem.

- Dziękuję, ty też byłeś świetny.

- Przepraszam... Uniosłem się honorem. Nie powinienem się tak nakręcać. Wybaczysz mi?

Dostrzegając jego szczerość blondynka uśmiechnęła się.

- Myślę, że często nowi mają taki odpał jak ty dzisiaj. Czy wybaczę? No jasne, w końcu i tak cię ograłam. – w jeden moment wróciła pewna siebie Ana.

Jej uśmiech wprawił w dobry nastrój chłopaka. W geście mile zakończonej rywalizacji postanowił przytulić dziewczynę. Zaskoczona jego emocjonalnym zbliżeniem blondynka poczuła pewną bliskość... Ale czy była gotowa na tego typu zbliżenie? To było dopiero ich drugie spotkanie… Jego zapach w jeden moment ją obezwładnił... Zrobiło się naprawdę miło. Chwilę wspólnej bliskości zaburzyli sędziowie pojedynku.

- Zobacz Martin, zostawić go na chwilę z naszą gwiazdką, a już... Zajęta? – zaśmiał się Kofi.

- Mój drogi Andreasie, o czym ty do mnie mówisz. – zaśmiała się Ana

- Mój drogi? Tak powiedziałaś? – spytał rozentuzjazmowany Kofler.

Po twierdzącym skinieniu Ane zbliżył się do blondynki i łapiąc jej twarz skradł szybkiego cmoka w policzek.

- Już cię kocham! – rzucił bez ceregieli przyjaciel Thomasa.

- Dobra, dobra, starczy już tych wyznań, biorę piękną koleżankę na zasłużoną czekoladę.

- Zazdrosny? – zaśmiali się jednocześnie Martin z Andreasem.

- Cześć wam! – młodzi skoczkowie zignorowali komentarz, a Gregor pokazał Ane drogę wyjścia ze skoczni.

Po chwili znaleźli się w kawiarni, gdzie mogli wypić zasłużoną nagrodę. Była już godzina 16.30.

- No kolego, mam dla ciebie mmm… dokładnie godzinkę. – zapowiedziała Ana.

- Bardzo się cieszę, bo chłopcy mieli rację, miłe towarzystwo to już w ogóle...

- Ty tak mi nie puckaj dobra? – zaśmiali się oboje.

Ana nagle poczuła się bardziej swobodnie w towarzystwie Gregora. Popijając czekoladę miło rozmawiali i bliżej się poznawali. Zaczęli od tematu skoków oczywiście. Oboje przybliżali sobie historię zapoczątkowania kariery sportowej.

- Więc wy wszyscy rodzinnie poszliście w skoki? - zapytał szatyn.

- Tak, ja z Thomasem jestem już trzecim kolejnym pokoleniem skoczków wśród Morgensternów. A ty dlaczego akurat wybrałeś skoki? – spytała blondynka upijając kolejny łyk czekolady.

- Na początku myślałem jak każdy chłopak o piłce nożnej, potem był etap, że pójdę w ślady wujka w saneczkarstwo... Koniec końców wygrała skocznia gdy wybrałem się tam z kumplami... Mario i Arthur zarazili mnie swoim zaangażowaniem więc postanowiłem spróbować. Przepadłem po pierwszym skoku. – uśmiechnął się odkładając kubek szatyn.

- Zupełnie jak ja przy Thomasie. Uparłam się, że zostanę skoczkiem jak on.

- I jak widać dobrze zrobiłaś. Naprawdę masz duży potencjał. Myślę, że Austria będzie z ciebie niejednokrotnie dumna. – powiedział pewnie chłopak wprowadzając dziewczynę w małe zakłopotanie.

Znów poczuła jak na jej twarzy gości rumieniec. Oczywiście marzyła by kiedy stać się filarem kadry narodowej, ale tylko czas mógł pokazać czy tak właśnie będzie.

- Ty też jesteś niezły. Wierzę, że treningi z najlepszymi pomogą nam być lepszymi sportowcami. Dobra, dość o skokach, może zmienimy temat? – zasugerowała.

- Sama tego chciałaś. – uniósł wyżej brew szatyn. – Masz chłopaka? – spytał.

Ane pijąca w tym momencie czekoladę zakrztusiła się, po czym ze śmiechem powiedziała.

- Stąpasz po cienkim lodzie Gregor, ale okej... Zaspokoję twoją ciekawość. Nie mam. Może teraz moja kolej na pytanie z innej beczki? – zaśmiała się dziewczyna zacierając lekko ręce. – Jak wygląda twoje życie uczuciowe? Masz dziewczynę?

Chłopak głośniej się zaśmiał. Po chwili blondynka również do niego dołączyła. Spotkanie było nad wyraz udane, bowiem młodzi skoczkowie wyluzowali w swoim towarzystwie pozwalając opadać kolejnym murom.

- Ups! – rzuciła nagle blondynka spoglądając na zegarek.

- Coś się stało? – spytał Gregor.

- Tak... Najlepsza kumpela mnie zabije za spóźnienie… - powiedziała Ana. – Dziękuję za miłe spotkanie, ale muszę iść, mam już 10 minutowe spóźnienie, a Lena nie powinna czekać. – dodała z uśmiechem w kierunku chłopaka.

- Może cię odprowadzę? – spytał  Gregor z błyskiem w oku.

- Dziękuję, ale dam sobie radę. – powiedziała Ane, po czym pożegnała się i zmierzyła w stronę drzwi.

Czując na sobie jego spojrzenie delikatnie się uśmiechnęła. To było naprawdę miłe popołudnie.

***

W piątkowe popołudnie szczupła blondynka wyszła z treningu zmęczona, ale w pełni życia. Miała teraz cel, więc ruszyła w stronę nie swojego domu, ale mieszkania swojej przyjaciółki. W stronę mieszkania Martina, w którym pokoje wynajmowali Ane i Morgi. Znów miała obawy... bo On znów tam będzie. Znów popatrzy na nią tymi swoimi oczyma, dotknie jej ręki. Obdarzy uśmiechem. W sumie Madlen chce tego, chce jego uśmiechu, dotyku, ale boi się... Ona chce aby on inaczej na nią patrzył. Za każdym razem ją to boli. Wtedy, po pamiętnym pocałunku jaki widziała w środę przez dłuższy czas nie mogła się pozbierać, ale przecież nie można żyć marzeniami, nie można zamykać się w sobie. Trzeba żyć dalej i tłumić to wszystko. Len nigdy nie była osobą bardzo otwartą na ludzi. Otwierała się tylko przed najbliższymi. Przed Ane, swoją siostrą... Miała takie mieszane uczucia, chciała go zobaczyć, a jednak też nie chciała. To trudne... chyba tylko ktoś nieszczęśliwie zakochany potrafiłby ją zrozumieć. Od kilku dni Lena przynosi Ane zeszyty i notatki. Starsza blondynka trenuje, a Len jako jej przyjaciółka przynosi jej materiały. W końcu Ana nie może sobie pozwolić na zaległości a, że już pod koniec listopada wyjeżdża na zawody to tym bardziej. Idąc, Madlen myślała tak o tym wszystkim. Umówiła się z przyjaciółką na 18... było już za 10 więc przyspieszyła kroku. Powtarzała sobie w duchu aby zachowywać się normalnie. Opanować oddech, bicie serca... być jak najbardziej opanowaną i naturalną. Jako łyżwiarka posiadała te cechy... Opanowanie i spokój. Kiedy chodziło o jazdę udawało jej się, ale teraz to co innego... tu chodzi o miłość... O chłopaka. Na samą myśl śmiała się w duchu, jak można się tak zachowywać. Przystanęła. Wzięła głęboki oddech, bardziej naciągnęła torbę i ruszyła dalej z pogodnym uśmiechem. Na zewnątrz było dość ciepło... jeśli można tak powiedzieć o połowie października. Niebo było bezchmurne, a lekki, zimny wiatr rozwiewał jej włosy. Deszczu na całe szczęście nie było, chodź słońca także nie, bo w końcu już się zmierzchało. Nie mogła narzekać, bo lubiła spacery wieczorne, szczególnie przy ładnej pogodzie. Kiedy doszła do bloku, przekroczyła próg i w mgnieniu oka znalazła się przed drzwiami mieszkania Martina. Wzięła głęboki oddech i delikatnie, zimną i drżącą dłonią nacisnęła dwa razy dzwonek. Na efekty długo czekać nie musiała. Po chwili usłyszała kroki i się uśmiechnęła. Ku jej zdziwieniu po otwarciu drzwi ujrzała Thomasa. Na chwilę zrzedła jej mina, ale kiedy tylko ujrzała jego radość na jej widok, odwzajemniła gest.

- Cześć... jest… - zaczęła, ale Morgi jej przerwał.

- Wejdź na razie... nie będziemy rozmawiać przez próg. – uśmiechnął się słodko.

Lena przekroczyła drzwi i szybko znalazła się w środku. Położyła torbę w przedpokoju i zaczęła się rozbierać. W tym czasie Morgi zamknął drzwi i poszedł do kuchni.

- Napijesz się czegoś? Wydaje mi się, że mojej siostry jeszcze długo nie będzie. – usłyszała zdejmując płaszcz.

- Zależy co masz. – odpowiedziała uśmiechając się sama do siebie.

Szybko zdjęła buty i biorąc ze sobą torebkę, weszła głębiej.

- Zależy czego byś się napiła... mogę zaoferować ci wszystko. – usłyszała z ust opierającego się Thomasa o futrynę drzwi kuchni.

- Herbatkę już razem piliśmy... to może kawa? O tak! Dziś kawy jeszcze nie piłam.

- Rozpuszczalna, parzona... albo wiesz co. Zostaw tą torbę na kanapie i chodź do kuchni, sama sobie wybierzesz. – powiedział i nim Lena zdążyła zaprotestować, zniknął w głębi pokoju.

- No... dobrze mi idzie. – pomyślała, położyła torbę i z uśmiechem ruszyła do kuchni.

Kiedy się tam znalazła ujrzała go jak się krząta. Oblukała go od dołu do góry. Oczy jej się zaświeciły. Była sama w jednym pomieszczeniu z jej największą miłością. Żeby tylko on odwzajemniał jej uczucie... Z westchnieniem podeszła do Thomasa i zza jego pleców zajrzała co on tam robi. Thom od razu poczuł, że jest obok. Używała takich ładnych perfum...

- No więc co masz do zaoferowania? – zapytała w końcu.

- Proszę bardzo... do wyboru do koloru. – powiedział i pokazał około pięciu rodzajów kawy.

- Ewidentnie espresso. – odrzekła biorąc jedną z kaw.

- No patrz... to moja ulubiona. – powiedział Thomas.

- Czyli napijesz się ze mną. – rzekła i usiadła do stołu, a chłopak zajął się kawą.

Po 10 minutach razem zachwycali się jej smakiem. Przez chwilę panowała cisza i Len zaczęła lekko się denerwować. Do tego ten jego wzrok… Tak strasznie ją peszył.

- Od dawna jeździsz na łyżwach? – zapytał nagle.

- Od trzynastu lat. – uśmiechnęła się.

- A, że się tak zapytam... masz partnera... - Lena słysząc to przestraszyła się i od razu zbladła, jednak Tom kontynuował dalej. - ... w jeździe... jeździcie w parze czy jak?

- Yyy... jestem, że tak powiem solistką. Chyba nie potrafiłabym mu zaufać... jeszcze by mnie upuścił.

- Aaa... czyli mówisz, że nieufna jesteś... coraz więcej o tobie wiem. – powiedział uśmiechając się.

- No ja natomiast wiem o tobie bardzo dużo... twoja sis na okrągło mi o tobie nadaje. Thomas to Thomas tamto. – rzekła z westchnieniem, a Morgi się zaśmiał.

- Więc widzę, że jednym słowem masz dość Thomasa Morgensterna.

- Yyy… nie, nie, ależ skąd. – zaśmiała się.

Pierwszy raz tak otwarcie rozmawiali, przez co czuła jak jen serce wypełnia radość. Morgi natomiast zaczynał coraz bardziej lubić dziewczynę. Jej uśmiech go cieszył, a miała go naprawdę prześliczny.

- Mam nadzieję jednak, że siostra nie naopowiadała jakichś głupot o mnie? – zapytał.

- Nie. Same superlatywy. – powiedziała i znów się uśmiechnęła.

- To dobrze... - rzekł i przez chwile panowała cisza.

- Liczę, że w tym roku obronisz kryształową kulę... będę trzymać kciuki. W poprzednim sezonie też trzymałam. – odezwała się.

- Dziękuję. Chociaż ty jedna...

- Morgi no co ty… nie tylko ja... wszystkie dziewczyny w Austrii i poza się w tobie kochają, czyli mocno ściskają kciuki. I w ogóle twoje siostra i... i Kristie. Naprawdę nie masz co narzekać.

- Wiem... tak tylko chciałem cię podejść. – zaśmiał się nagle.

- Ha! No wiesz! – żachnęła się.

- Jesteś moją zagorzałą fanką... - jego czoło drgało kiedy z zawadiackim uśmiechem poruszał swoimi brwiami.

- Ty nie bądź taki pewny. – wystawiła mu język. – A tak właściwie to nie powiedziałeś mi gdzie jest Ana.

- Jestem!!! – usłyszeli głośny krzyk i po chwili trzask drzwi.

- Na to pytanie ona ci już sama odpowie.

Madlen się tylko delikatnie uśmiechnęła i szybko wstała. Nie chciała żeby Ana zastała ich w takiej sytuacji. Była mega zestresowana. Po chwili jak się spodziewała, blondynka weszła do środka.

- Boże, Madlen tak cię przepraszam... a co tu się dzieje? – usłyszała nagle głos koleżanki.

Lena zmieszała się lekko.

- A co to mi już z koleżanką kawy nie wolno wypić? – zapytał Tom uśmiechając się w stronę młodszej blondynki.

- To my... yyy... już pójdziemy. – powiedziała Madlen czując się wystarczająco niezręcznie.

Teraz czekała ją tylko zjebka od Ane. Siostra Morgiego spojrzała na niego krzywo i ruszyła za przyjaciółką. Lena wzięła torebkę z kanapy i ruszyły do góry.

- Mów... - powiedziała Lena, kiedy znalazły się w pokoju i Ana zamknęła drzwi.

- Ale co mam mówić? – zapytała zdezorientowana starsza blondynka.

- No, że nie powinnam, że on ma dziewczynę i w ogóle żebym o nim zapomniała. – powiedziała Madlen patrząc w podłogę.

Ana westchnęła i usiadła obok swojej przyjaciółki. Przytuliła ją i zaczęła.

- Len... nigdy bym tak nie powiedziała... cieszę się, że przełamujesz pierwsze lody, że potrafisz z nim normalnie rozmawiać, że chodź cierpisz, trzymasz się nadal. On wprawdzie ma dziewczynę, ale to nie znaczy, że nie może sobie wypić kawy z koleżanką. Ja nie jestem przeciw tobie... ja chcę dla ciebie jak najlepiej i nigdy cię nie zostawię nawet jeśli byłabyś najgorszą z najgorszych. – spojrzała w świecące oczy Leny.

Blondynkę wzruszyły słowa Ane. Wiedziała, że nawet jeśli by się waliło, ona na pewno będzie z nią. Nie wiedziała co powiedzieć. Chciało jej się płakać, ale walczyła, bo w końcu nie mogła się rozmazać.

- Kocham cię skarbie i zawsze tak będzie... zawsze będę po twojej stronie. – dziewczyny się uściskały. – A teraz usiory do góry! Mam ci tyle do opowiedzenia, a i ty mało dla mnie newsów nie masz. – zaśmiały się i zaczęło się plotkowanie.

Najpierw Lena opowiedziała o kawce z Thomasem, potem Ana o treningach, zakładzie i gorącej czekoladzie. Co chwila Morgi, który próbował obejrzeć kawałek telewizora słyszał głośne śmiechy. Za każdym razem na jego twarzy też pojawiał się uśmiech. Cieszył się, że jego siostra ma taką przyjaciółkę. Na samą myśl o Lenie się uśmiechał. Ta dziewczyna miała coś w sobie... Była taka niewinna, a jednocześnie zadziorna. Pełna tajemnic... Nurtowała go. Po jakiejś godzinie dziewczyny wymieniły się już wszystkimi najnowszymi ploteczkami. Lena opowiedziała co jest w szkole, wyjaśniła Ane tematy, prace domowe i miała zamiar wracać do domu.

- A może zostaniesz jeszcze... dopiero jest przed 20. A dziś piątek... zostań troszkę dłużej, może znów powtórzymy miłe chwile przy herbatce. – zaśmiała się Ane.

Madlen nie zdążyła odpowiedzieć, ponieważ usłyszały pukanie do drzwi.

- A widzisz. – zaśmiała się ponownie Ana. – Proszę. – dodała pozwalając wejść do swojego pokoju osobie, która się dobijała.

W drzwiach stał uśmiechnięty Thomas. Dziewczyny odwzajemniły uśmiech.

- Co się stało, że mam tą przyjemność gościć twoją osobę w moich skromnych progach? – zapytała Ana.

- Zapraszam na dół. – powiedział tylko tajemniczo Tom i już chciał odejść, kiedy odezwała się Lena.

- No to ja już będę szła...

- O nie, nie... - słysząc słowa Leny, Tom szybko wrócił do pokoju siostry. – Nigdzie nie idziesz...

- No widzisz siostro... nigdzie nie idziesz, bo Thomas wielki tak powiedział. – zaśmiała się Ana.

- Ale ja nie chcę sprawiać kłopotu, a po drugie naprawdę muszę już iść. – powiedziała Lena wstając.

- No teraz to mnie zdenerwowałaś... idziemy na dół i koniec! W domu na ciebie poczekają. – powiedziała starsza blondynka i pociągnęła przyjaciółkę.

Tom z uśmiechem zamknął za nimi drzwi i szybko zeszli na dół. Dziewczyny były ciekawe niespodzianki i kiedy znalazły się w "salonie" na ich ustach pojawił się uśmiech.

- Pijecie dziewczęta? – zapytał Wolfi.

- Jasne! – zaśmiała się Ana.

Okazało się, że na dole byli Andreas, Martin i Wolfi z paroma piwami. Lena z początku była troszkę onieśmielona, ale kiedy podszedł do niej Koffi i się przywitał, a po nim Martin i przedstawiono jej Loitzla troszkę się otworzyła. Usiedli wszyscy na kanapach i fotelach. Morgi puścił muzykę, a Koffi rozdał po butelce i impreza się zaczęła.

- Chyba mi tu kogoś brakuje. – odezwał się nagle Thomas.

- No tak, nie ma tej twojej laski. – powiedział Koffi, który siedział obok Leny.

- A wiesz, że nie o niej myślałem. – zaśmiał się Morgi.

- Gregora brakuje. – powiedziała uśmiechnięta Ana.

- Noo... mogłabym go w końcu poznać. Już prawie znam całą kadrę austriacką. – zaśmiała się Lena. – Normalnie znam same sławy.

- My też... najlepszą, młodą łyżwiarkę w Austrii. – powiedział Koffi, a Lenę oblał lekki rumieniec.

I tak mijał czas. Pili, rozmawiali, bawili się. Atmosfera była wyśmienita. Lena czuła się lubiana i nie odtrącana. Co chwila rozmawiała z kimś innym. Nawet z Thomasem jej się super gadało. Ale wiadomo, że ludzie pod wpływem alkoholu powoli zaczynają nie panować nad sobą. Pierwszego kopnęło Koffiego. Chłopak był już po paru piwach i to bynajmniej nie tych niskoprocentowych, zaczął więc przystawiać się do Leny co jej niezmiernie przeszkadzało, bowiem darzyła go jedynie sympatią... nie chciała mu dawać jakichś żmudnych nadziei. Jeszcze co martwiło młodszą blondynkę to, to, że Morgi cały czas pisał smsy. Madlen dobrze wiedziała do kogo. Nie mogła ukryć niezadowolenia, bo sama była już po dwóch radlerach. Wraz z Ane zaczęła powoli łapać głupawkę. Ze wszystkiego się śmiały i robiły żarty. Jedynie Thomas jako tako się trzymał i próbował nad wszystkimi zapanować. Postanowił trochę ich ogarnąć, więc włączył jakiś film. Koniec końców byli sportowcami, a sezon był za pasem. Nie mogli więc pozwolić sobie na większe folgowanie z alkoholem. Film okazał się komedią. Już po pierwszych minutach wszyscy prawie leżeli ze śmiechu. Lena się popłakała, a Ana siedząc na podłodze w sumie to tam leżała, a obok niej Wolfi. Śmiechu nie było widać końca. Około godziny 22 wszyscy byli lekko podchmieleni. Lena co nóż nerwowo spoglądała na zegarek. Wiedziała, że rodzicielka ją zabiję, ale wolała spędzać czas ze znajomymi, Ane i Tomem. Film się skończył. Kiedy Len próbowała wstać, coś ją blokowało. Spojrzała na lewo i ujrzała śpiącego Andreasa. Uśmiechnęła się i delikatnie zdjęła jego rękę ze swojego uda. Znalazła się ona tam, gdyż dziewczyna pół siedziała i pół leżała na kanapie, a Koffi który siedział obok niej skorzystał z sytuacji i przytulił się do niej czego efektem był potem sen. Kiedy poradziła sobie z jego ręką, nie wiedziała co począć dalej. Światła były pogaszone. Jedynie telewizor świecił, a Morgi przerzucał kanały. Ana śmiała się z resztą chłopaków.

- Ej no! Może by mi ktoś pomógł?! – krzyknęła w końcu.

Wszyscy nagle spojrzeli na nią. Thomas poszedł zaświecić światło i kiedy to się stało, cała gromada wybuchła gromkim śmiechem widząc przygwożdżoną do kanapy Madlen.

- Nie no dzięki... - powiedziała zła, ale po chwili też zaczęła się śmiać.

- Jemu to było wygodnie, chociaż miał miękko i się do kogo przytulić. – zaśmiał się Martin.

- Miękko? Przecież to sama skóra i kości... trzeba cię utuczyć Len. – oznajmił blondyn ze śmiechem.

- Wiecie co! Przestańcie debatować na temat Madlen i jej pomóżcie. Trzeba go wziąć do jakiegoś pokoju. – odezwała się Ana wstając z podłogi.

Na te słowa Tomi z Wolfim podeszli do śpiącego chłopaka i zaczęli go podnosić. Koffi coś tam mruczał przez sen, ale nijak nie mogli zrozumieć. Kiedy skoczkowie donieśli Koflera na schody zaczęli go wnosić. Niestety na piątym schodku Morgi potknął się i cała trójka runęła na ziemię. Dziewczyny z Martinem wybuchli śmiechem.

- Jakby jutro pytał czemu jest taki poobijany to ja nie miałam z tym nic wspólnego. – zaśmiała się Ana.

- O ty cwaniaro! Zgonimy na Lenę... powiemy, że ona go tak poturbowała. – zaśmiał się Martin, po czym dostał od młodszej blondynki.

- Podnoście go z tych schodów i ruszcie tyłki! Bo nas zima zastanie. – powiedziała Ana i wróciła na kanapę.

Na pomoc chłopakom poszedł jeszcze Martin i tak jakoś udało im się wnieść do któregoś z pokoi wielkiego śpiocha. Dziewczyny natomiast zapuściły muzyczkę i usiadły na kanapie. Ana podała Lenie piwo.

- Nie kochana! Ja jeszcze muszę do domu wrócić. – zaśmiała się Madlen.

- No weź przestań! To tylko radler.

- Nie, naprawdę.

- To nie... – odrzekła starsza wzruszając ramionami.

Po chwili chłopcy wrócili i dosiedli się do dziewczyn. Pogadali jakieś 15 minut. Kolejnym osobnikiem, który wypadł z gry był Wolfi. Zasnął leżąc na podłodze. No i tak została czwórka wspaniałych. Ana pogłośniła muzyczkę i zawadiacko spojrzała na Lenkę. Puściła jej oczko i po chwili wariowała z Martinem na "parkiecie", a biedna Lena została sama z Tomem. No nieźle sobie panna Morgenstern to wykombinowała, ponieważ przez chwilę między parą zapanowała niezręczna cisza. Tak samo Thomas jak i Lena nie wiedzieli co mają ze sobą zrobić. Ale jak przystało na mężczyznę, Morgi nabrał odwagi, wstał i podszedł do blondynki z uśmiechem.

- Zatańczy ze mną panienka? – zapytała słodko się uśmiechając.

- Zawsze i wszędzie. – pomyślała Lena i podała rękę chłopakowi.

Po chwili wraz z pozostałą parą zaczęli nieśmiało tańczyć. Niestety nie na długo, gdyż po chwili usłyszeli komórkę Thomasa. Obydwoje zrezygnowani spojrzeli na siebie.

- Odbierz, to pewnie ważne. – powiedział Lena usiłując być wesołą.

- Ważne... nieważne... ja teraz tańczę. – powiedział i się uśmiechnął.

Po chwili telefon ucichł i nagle piosenka się zmieniła... na lekko wolniejszą. No chyba nikt się nie zdziwi, że Lena była wniebowzięta. Jej serce tak strasznie się teraz cieszyło, ale poczuła się również dziwnie skrępowana. Morgi uśmiechnął się ciepło i trzymając dziewczynę za ręce przyciągnął ją do siebie. Delikatnie położył jedną dłoń na biodrze dziewczyny. Byli już naprawdę blisko siebie. Kiedy zaczęli się bujać, dosłownie po kilku sekundach znów zadzwonił telefon Thomasa. Lena wiedziała, że to Kristie... oderwała się od chłopaka.

- Odbierz… to na pewno ważne. Ja i tak muszę już iść. – powiedziała i ruszyła w stronę Ane i Martina.

Pożegnała się z nimi i ruszyła do drzwi. Morgi właśnie rozmawiał ze swoją dziewczyną. Do oczu Leny napłynęły łzy. Chciała być silna. W mgnieniu oka się ubrała i wręcz wybiegła z bloku. Było jej smutno. Nie wiedziała jednak, że Thomas wybiegł za nią. Lena czując jak nieproszone łzy wydostają się z jej oczu, jak najszybciej chciała przejść na drugą stronę ulicy. Już robiła krok, gdy nagle ktoś złapał ją w talii. Mocna ręka trzymała jej brzuch. W sekundę potem, dosłownie kilka centymetrów przed nią przejechał samochód. Stali tak chwilkę. Dobrze wiedziała kto za nią stoi i trzyma dłoń na jej brzuchu. Był tak blisko... wystarczyło się tylko odwrócić, a ich twarze dzieliłyby centymetry.

- Patrzy się na ulicę kiedy ma się zamiar przechodzić. – szepnął jej do ucha.

- Dziękuję... za uratowanie życia. – udało jej się wydukać.

- A co tu się dzieje!? – usłyszeli nagle głos Kristie, przez co natychmiast od siebie odskoczyli.

- Kristina... kochanie... - zaczął Tom.

Lena nie wiedziała co ma ze sobą zrobić.

- Piłeś? – warknęła. – I do tego obściskujesz się z jakąś małolatą?! – zaczęła się wydzierać.

- Kristie daj spokój… - Morgi przerzucił oczami. – Wypiłem tylko dwa piwa. – zaczął się tłumaczyć, na co Lena zaczęła się coraz bardziej denerwować.

- Tylko dwa!? Tyle razy cię prosiłam! – krzyknęła z wyrzutem. – A ona? Co tutaj robi? Kto to w ogóle jest?

- To… Lena… moja… koleżanka. – Thomas z niezręcznym uśmiechem spoglądał to na jedną to na drugą.

- Koleżanka? – zapytała Kristina z kpiną w głosie. – Nie wiedziałam, że gustujesz w dzieciach Morgen.

Lena lekko się zapowietrzyła na słowa starszej, Thomas natomiast parsknął śmiechem.

- Widać, że mama nie nauczyła się kultury… Kristie. – powiedziała nonszalancko Madlen, ledwie mogąc zapanować nad swoim skołatanym sercem.

Kristina zrobiła wielkie oczy na zuchwałe słowa młodszej dziewczyny i ruszyła ku niej zaciskając pięści.

- Madlen idź do domu... poradzę sobie. – powiedział Thomas wkraczając między panie.

- Dokładnie… Madlen… - odrzekła zjadliwie Kristie. – Idź do domu, bo jest już dawno po wieczorynce. – dodała uwieszając się lekko na ramieniu blondyna.

Lena zagryzła ze złości wargę. Wiedziała, że jest na przegranej pozycji, dlatego spojrzała jedynie w oczy Thomasa, który wydawał się dziwnie rozbawiony zaistniałą sytuacją.

- Dziękuję Morgi za miły wieczór… na razie. – rzekła w jego stronę, po czym odwróciła się na pięcie i odeszła.

Szybkim krokiem ruszyła przed siebie. Z jednej strony była mega dumna, że znalazła w sobie na tyle odwagi by odszczekać się Kristie, z drugiej jednak… kątem oka widziała jak para mimo, że rozmawia wzburzona, dochodzi do porozumienia. Uśmiechnęła się mimo wszystko wspominając dzisiejszy bardzo udany wieczór. Może nie dane jej będzie nigdy znaleźć się u jego boku w taki sposób w jaki najbardziej pragnęła… przyjaźń z nim jednak, w zupełności jej wystarczy. Thomas natomiast wprowadzając Kristie po schodach, obrócił się w stronę odchodzącej Madlen. Na jego ustach mimowolnie zagościł uśmiech. Mimo, że wydawała się krucha i delikatna… potrafiła pokazać swój pazur. Nagle zmarszczył wzrok… czy powinien w ogóle o niej w ten sposób myśleć?

~~~

Nie wiem który raz poprawiam już te błędy, a ich ciągle pełno i pełno -,-

To pewnie dlatego, że ten rozdział pisany był hmm 7, 6 lat temu? Proszę więc o wyrozumiałość, gdyż wraz z Anią byłyśmy gówniarami ;D

Ania&Madziusa